já já.
Það sem ég hugsa helst um á mun frekar heima á barnalandi heldur en hér. Það virðist óttalega lítið gerast í mínu lífi nema e-ð sem snýr að stækkun bumbu eða verkjum hér og þar. Ég fer ekki á fyllerí og eftir því sem dagarnir líða þá finnst mér barinn alltaf verða viðbjóðslegri og viðbjóðslegri. Skil ekkert í því núna að ég gat verið þarna endalaust. Þarf núorðið stundum að vanda mig við að hlusta á hjalið um þetta blessaða bar-líf. Þetta sem ég virðist vera búin að yfirgefa og ég er algjörlega sátt við það. Stundum kemur þó upp í kollinn á mér smávegis biturð. Bara smá, það er ég alveg viss um. Núna finnst mér það sem ég er að gera vera svo miklu merkilegra en það sem hinir eru að gera. Já, ég er miklu merkilegri en hinir.
Ég verð þó að játa að stundum er erfitt að vera bara einn í liði á móti rest. Ég og hinir.
Núna er ég heima í notalegu mömmuhúsi. Mér var skipað að taka mér veikindafrí yfir helgina. Þrýstingurinn er e-ð aðeins of hár og það er víst ekki gott fyrir mig. Held samt að það verði allt saman komið í lag á mánudaginn. Annars lítur allt bara vel út. Ljósið dafnar og stækkar og ég finn það hreyfast. Þetta er allt saman stórmerkilegt.

Tek það samt fram að það er alltaf, eða næstum því, gaman að hlusta á vini mína tala.